Adan Cabal

Ik ben een eenvoudige 22-jarige persoon met voorkeuren en antipathieën. In dit opzicht lijk ik erg op een normale mensachtige. En in andere opzichten ben ik ook een gewoon mens. Ik heb een verleden, een heden en het andere dat daarna komt.

Het verhaal van mijn verleden en jeugd werd bepaald door een nomadisch gevoel voor avontuur en een rijke reiscultuur. Het was een verhaal dat me van de stedelijke oevers van Lake Michican in Chicago naar de grote vlaktes van de Afrikaanse Serrengeti bracht. Voor mijn 18e had ik 4 continenten doorkruist, meer dan 20 landen bezocht en 6 verschillende talen vloeiend gesproken: Engels, Frans, Spaans, Portugees, Italiaans en Duits. En ondanks de veranderlijkheid van mijn vroege jaren heb ik een bevredigende jeugd gehad en ben ik zelf ook een bevredigend persoon geworden (iets waar ik enorm trots op ben).

En het was op deze zoektocht naar de top van de middelmatigheid dat ik een brandende passie voor videogames ontdekte. Om precies te zijn in 2009. Call of Duty Modern Warfare 2 lag net in de schappen en volwassen mannen stonden voor de winkels te watertanden bij de gedachte dat ze die iconische gamedoos in hun handen zouden houden. Natuurlijk sleepte elk kind in de buurt zijn ouders mee naar het winkelcentrum om het spel te kopen.

Uit trots en pragmatisme bleef ik thuis en weerstond ik de drang om mijn laatste drie toelagen aan de zaak te geven. Deels omdat ik beter wist en omdat ik van plan was verstandig te beleggen en mijn fiscale portefeuille te laten groeien. Maar ook, en dat is veel realistischer, omdat mijn moeder dat nooit zou toestaan. Ik groeide op met een moeder die dacht dat de PEGI-rating op de cover van een game geen suggestie was, maar een wet die met geweld kon worden gehandhaafd door de politie. Dus nam ze nooit risico's en zat ik jarenlang vast aan het spelen van LEGO Batman.

Gelukkig had ik, net als ieder ander kind met overheersende ouders, een troef achter de hand. Deze troef heette Rami, woonde 3 huizen verderop in de straat en was toevallig de vriend van mijn broer. Ik wachtte dus af en bij het eerste teken van ouderlijk toezicht haastte ik me naar Rami's huis en keek ik urenlang toe hoe hij en mijn broer mensen overhoop schoten. Ik heb die dag de controller niet één keer aangeraakt en toch was mijn leven veranderd. Tot dan toe had ik videogames altijd een leuke afleiding gevonden. Maar die dag gebeurde er iets dat ik niet onder woorden kan brengen en dat me een brandende passie voor de wereld van games bezorgde. 

Nu, 14 jaar later, heb ik mijn schrijfvaardigheden ontwikkeld en geleerd om mijn interesses te combineren door hier bij Game Champions te werken als gamejournalist. Dit was en is nog steeds een perfecte manier om te praten over de dingen waar ik altijd van heb gehouden en mijn gedachten te delen met een breder publiek. Daarnaast heb ik het geluk gehad om te mogen schrijven over mijn tweede liefde: voetbal.

Voetbal is iets anders dat mijn leven heeft beheerst. Sinds ik voor het eerst leerde hardlopen lijkt het alsof ik altijd achter een voetbal aan rende. Of het nu ging om een balletje trappen op het strand, spelen op het veld voor mijn lokale team of rennen naar een wedstrijd in het dichtstbijzijnde sportcafé. Voetbal was altijd in mijn leven. En pas toen ik voor Arsenal begon te supporteren, ontdekte ik de negatieve gevolgen van het investeren van energie in het spel. In die donkere en turbulente Mustafi-jaren leerde ik het een en ander over emotioneel lijden en begreep ik het belang van zelfbeheersing. Tegenwoordig zijn die donkere tijden een verre herinnering en net als de huidige Gunners, vlieg ik hoog en presteer ik meer dan goed. 

En als het over de toekomst gaat, nou, ik weet niet wat er voor mij in het verschiet ligt. Ik heb geen kristallen bol en ik ben eerlijk gezegd verward door het hele concept. Wat ik wel kan zeggen is dat ik de beloften van de toekomst met grote opwinding tegemoet zie. De belofte van koud bier, bloedstollende voetbalwedstrijden en de volgende Grand Theft Auto.